عيدتان مبارک.ازپروردگارمهربان ميخواهم امسالتان به قلم تدبيرآن نقاش بي همتا چنان زيبانقش بنددکه طبيعت به تماشاي شکوهش بايستد.

غروبي سخت دلگيراست ومن ، بنشسته ام اينجا، کنار غار پرت وساکتي ، تنها که مي گويند : روزي ، روزگاري ، مهبط وحي خدا بوده است ، ونام آن ((حراء))بوده است واينجا، سرزمين کعبه وبطحاست... وروز، از روزهاي حج پاک ما مسلمانهاست. برون از غار زپيش روي وزيرپاي من ، تاهرکجا ، سنگ وبيابانست. هوا گرم است وتبداراست اما مي گرايدسوي سردي، سوي خاموشي. وخورشيداز پس يک روز تب ،در بستر غرب افق ،آهسته مي ميرد.. ودر اطراف من از هيچ سويي ، رد پايي نيست ودور من ، صدايي نيست


فضا خالي است وذهن خسته وتنهاي من ، چون مرغ نوبالي ،-که هردم شوق پروازيبه دل دارد- کنارغار ،از هرسنگ، هر صخره پرد بر صخره ايديگر..



ومي جويد به کاوشهاي پي گيگيري، نشانيهاي مردي را - نشانيها،که شايد مانده بر جا ،دير دير: از سالياني پيش_ ومن همراه مرغ ذهن خود،در غار مي گردم.



وپيدا مي کنم گويي نشانيها که مي جويم: همانست، اوست! کنار غار ، اينجا ،جاي پاي اوست،مي بينم ومي بويم توگويي بوي اورا نيز همانست ، اوست:



پلاسي بر تن است اورا وميبينم که بنشسته است،چونان چون همان ايام



همان ايام که اين ره را بسا، بسيارمي پيمود وشايد نازنين پايش زسنگ راه مي فرسود

ولي اوهمجنان هرروزمي آمد ومي آمد...ومي آمد وتنها مي نشست اينجا

غمان مکه ي مشئوم را باغارمي ناليد غم بي همزبانيهاي خود را...

ومن اکنون به هر سنگي که در اين غار مي بينم، به روشن ترخطي مي خوانم آن فريادهاي خامش آورا... واکنون نيزگويي آمده است او...آمده است اينجا،

وي گويد غم آن روزگاران را:(( عجب شبهاي سنگيني! همه بي نور! نه ازبام فلک ، قنديل اخترها بودآويز نه اينجا_وادي گسترده ي دشت حجاز_

از شعله ي نوري ، سراغي هست.زمين ، تاريک تاريک است وبرج آسمانها نيز

نه حتي در همه ي ام((ام القري))يک روزن روشن تما شهربي نوراست...

نه تنها شب ، که اينجاروزهم بسيارشبرنگ است. فروغي هست اگر،از آتش جنگ است

فروزان مهر ، اينجا سخت بي نوراست، بي رنگ است. توگويي راه خود را هرزه مي پويد ونهر نورآن ،زان سوي اين دنيا بود جاري.

مه اند ر گور شب خفته است وناپيداست... پيدا نيست.

سيه رگهاي شهر-اين کوچه ها-ازخون مه خاليست

درآنها مي دودچرکاب تندننگ وبد نامي، بد انديشي ودر رگهاي مردم هم.

سيه بازارهاي ((روسپي نامردمان))گرم است تمام شهرگردابي است پر گنداب

تمام سرزمينها نيز دنياهم وگويي قرن ، قرن ننگ وبدنامي است.

فضيلتهالجن آلوده،انسانها سيه فکروسيه کارند... و(انسان)نام اشرافي زيبايي است از معني تهي ...)) مانده محمد(ص) گرم گفتاري غم آلود است.

وخور، ديريست مرده ، غارتاريک است ومن چيزي نمي بينم

ولي گوشم به گفتاراست...ومي بينم توگويي رنگ غمگين کلامش را :

((خداي کعبه، اي يکتا!درودم را پذيرا باش، ا ي برتر وبشنو آنچه ميگويم:

يتيم مکه ،چوپانک،جوانک،نوجواني از بني هاشم وبازرگان راه مکه وشامات



(امين)، آن راستين، آن پاکدل ، آن مرد، وشوي برترين بانو:(خديجه)



نيز ، آنکس کوسخن جز حق نمي گويد وغير از حق نميجويد وبتها را ستايشگر نمي باشد واينک : اين همان مردابرمرد است (محمد) -ص- اوست

وقتي زنده اي کلامي ندارند با تو ، امان از روزي که رفتي...
هر پنج شنبه يا جمعه ساعت ها با سنگ سرد قبرت صحبت مي کنند گويا اين مردمان با مرده ها راحت ترند تا زنده ها، گويا کلامشان را براي سنگ قبرت نگه مي دارند.