موعود هادی

ما سه دسته منتظر داریم:

اول، کسی که از دور زیاد یاد امام می‌کند و انتظار دیدار او را می‌کشد تا علائم و آثاری از امامش ببیند که فرموده‌اند: «برترین کارها، انتظار فرج است».

دوم، کسی که آثار و جای پا و جلوه‌ای از امام را دیده است که فرموده‌اند: «پس به درستی که فرج امام زمان(عج) فرج خود شماست». یعنی انتظار و دعا کردن برای خود شما فرج و گشایش می‌آورد.

سوم، [مشاهدة با قلب]: اگر انتظار کامل شود و محبّت به حدّ کمال برسد، طوری می‌شود که [اگر] حضرت را در ظاهر ببیند یا نبیند در یقینِ او اثر ندارد. بلکه، در همه وقت با قلب خود مشاهده می‌کند. مثل پیامبر و اویس قرنی که به ظاهر اصلاً یکدیگر را ندیدند امّا هرگز از هم جدا نبودند؛

 امام سجّاد(ع) می‌فرماید:

منتظران واقعی در زمان غیبت، برتر از مردم تمامی زمان‌ها هستند، زیرا آن قدر از جانب خدا عقل، فهم و معرفت پیدا کرده‌اند که غیبت و شهود برای آنها فرقی نمی‌کند، کسی که غیبت و ظهور حضرت حجّت برایش یکسان باشد به حضرت راه پیدا می‌کند.

تا وقتی شخص [منتظر] می‌خواهد که حضرت بیایند و پدر آدم‌های بد را در بیاورند و انتقام از ظالمان بکِشند، از دیدن حضرت خبری نیست. هر وقت «عبد» و «تسلیم» شدی و فاعلیّت خدا را در همة موجودات دیدی و به آن تن دادی، آن وقت برای ملاقات با حجّت خدا(ع) آماده شده‌ای.

نه انتظار ما طوری است که آنها پهلوی ما بیایند و نه حرکت ما جوری است که ما به طرف آنها برویم و آنها را ببینیم. اگر انتظار داری آثارش کو؟! اگر انتظار داری باید غم دنیا برود. حتّی اگر خود امام هم دیر آمد با او دعوا نکنی و هی نگویی «العجل» [تسلیم محض باشی]. البته طلب تعجیل ظهور برای افراد مبتدی خوب است ولی بالاتر از آن هم هست و آن وقتی است که از تقلّای خودت مأیوس شده، در خانه‌ات نشسته و چشم و گوش به در مانده‌ای و از آن بالاتر وقتی است که چشم به در، هم نیستی و از آن هم مأیوس شدی. چنین فردی خودِ حضرت پهلویش نشسته‌اند و همة ملائکه نگاهش می‌کنند.

کسانی که سال‌ها «عجّل علی ظهورک یا صاحب‌الزّمان» می‌گفتند، چرا از ظهور مشکلات و نابسامانی‌ها کلافه‌اند و تاب تحمّل آن را ندارند؟ اینها مقدّمة ظهور است، پس یا دعای تعجیل ظهورِ حضرت را پس بگیرند یا دست از بی‌تابی و بی‌قراری بردارند و به آنچه هست تن بدهند.

آقا نمی‌آید، ما به خدمت آقا می‌رویم

ما ظاهراً می‌گوییم «آقا می‌آید» ولی در حقیقت ما [هستیم که] به خدمت حضرت می‌رویم. ما به پشت دیوار دنیا رفتیم و گم شدیم. باید از پشت دیوار دنیا بیرون بیاییم تا ببینیم که حضرت از همان ابتدا حاضر بوده‌اند.

ما مثل بچّه‌ای هستیم که پدرش دست او را گرفته تا به جایی ببرد و در طول مسیر از بازاری عبور می‌کند. بچّه جلب ویترین مغازه‌ها می‌شود و دست پدر را رها می‌کند و در بازار گم می‌شود. وقتی متوجّه می‌شود که دیگر پدر را نمی‌بیند، گمان می‌کند پدرش گم شده است، در حالی که در واقع خودش گم شده است. انبیا و اولیا پدران خلق‌اند و دست خلایق را می‌گیرند تا آنها را به سلامت از بازار دنیا عبور دهند. غالبِ خلایق طالب متاع‌های دنیا شده، دست پدر را رها کرده و در بازار دنیا گم شده‌اند. امام زمان(ع) گم و غایب نشده است، ما گم و محجوب شده‌ایم.

امام زمان(ع) مصلح است [امام عصر(ع)] مصلح است. او صلح دهندة مخلوق با خالق است. انشاءالله همة شما از برکت وجود امام زمان(عج) مصلح باشید و خودتان را در خلق نشان دهید و بگویید ما با خدا صلح کردیم. اصلاح، صلح با خداست، برای آنکه عالَم، صلح کل شود و جنگ‌ها بخوابد اوّل باید جنگ آدم با خدا بخوابد. یعنی دعوا نداشته باشیم، طلبکار نباشیم. وقتی که این جنگ خوابید صلح است. امام [زمان(ع)] مصلح است. اینکه می‌گوییم مصلح بیاید، برای این است که بین ما و خدا صلح بدهد25. خواجه حافظ می‌گوید:

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد / قدسیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند.!!